Reprezentacija Španije nije onaj fantastični tim koji je dominirao evropskim i svetskim fudbalom od 2008. do 2012. godine. U tom periodu ”Furija” je vezala tri velike titule, osvajala je EURO u Austriji i Švajcarskoj 2008. i u Poljskoj i Ukrajini 2012. dok je između ta dva takmičenja jedini put stigla i do titule prvaka sveta, osvojivši Mundijal u Južnoj Africi 2010. godine. Teško će se u skorije vreme ponoviti takvi uspesi u kontinuitetu za selekciju sa Pirineja.
Dakle, Španija ima titulu najboljeg na svetu, a sledeći najbolji rezultat na Mundijalima ostvarili su još 1950. godine u Brazilu kada su poraženi u meču za treće mesto. Od ostalih zapaženih rezultata pomenimo dva četvrtfinala iz Meksika, 1934. i 1986. te četvrtfinale iz SAD-a 1994. godine.
Pre četiri godine u Rusiji su prošli grupu zajedno sa Portugalijom, ostavivši iza sebe Iran i Maroko, ali su zastali na prvom stepeniku u nokaut fazi, bolji od njih bili su domaćini Rusi, i to nakon boljeg izvođenja penala.
Put do Katara nije bio baš posut trnjem, ali nije bio ni šetnja proplankom. Najveći rivali bili su im Šveđani, koji su na kraju bili drugi i igrali, neuspešno, u baražu. Španija je završila sa 19 bodova iz 8 utakmica, Skandinavci su imali četiri boda manje, a ispod njih su ostali Grčka, Gruzija i tkz Kosovo. ”Furija” je poražena u Švedskoj i remizirala sa ”Helenima” u Španiji, dok su sve ostale utakmice dobili.
Na klupi Španije je Luis Enrike, jedan od retkih fudbalera koji je nosio dres i Barselone i Real Madrida. U trenerskoj karijeri vodio je Romu, Seltu i Barselonu, da bi na čelo ”Furije” stigao posle onog skandala sa Đulenom Lopetegijem neposredno pred početak turnira u Rusiji. Ova Španija nema izrazitu zvezdu u timu. To je, pre svega, odličan tim sastavljen od kvalitetnih pojedinaca. Ako nekoga moramo da istaknemo onda su to Rodri i Laport iz Mančester Sitija, nekolicina iz Barselone predvođena Đordijem Albom, ali i mladi i već dokazani napadači Pedri, Feran Tores i Fati.
